Zielona łąka

Alex

Weszła gdy usłyszała Niszte. - To mnie nauczysz walczyć? - Zapytała się jej.

Niszta

Spojrzałam na źrebaka.-Nauczę, ale najbliższy czas to gdy będziesz w średnim wieku. Nie mogę teraz ci zawracać głowy. Teraz ty się jeszcze ciesz dzieciństwem. Baw się a gdy będziesz gotowa, zaczniemy naukę.Powiedziałam i uśmiechnęłam się do niej.

Alex

Uśmiechnęła się lekko. Powolnym krokiem poszła w stronę koniczyn. Potem zaczęła je jeść.

Niszta

-Smacznego!-Krzyknęłam i uśmiechnęłam się do niej jak i za razem do siebie.

Kajner

Kaj ma bardzo wyostrzony słuch.
Wszystko słyszała.
Zaśmiała się i zleciała niżej.
Aniołki w naszym stadzie-powiedziała z ironią w głosie.
Zaczęła zataczać nad nimi kółka.

Niszta

Spojrzałam do góry. Zobaczyłam znajomą klacz, wykręciłam oczyma.-Co nudzi ci się?-Spytałam ze znudzeniem w głosie.

Kajner

Tak nudzi mi się-powiedziała dziwnie.
Jej oczy przepełniły się krwią. Napięła mięśnie , żyły jej się napięły.
No to pięknie-zachichotała, nie była sobą.

Niszta

Pokiwałam przecząco łbem. Miałam po dziurki w nosie takiego towarzystwa. Zaczęłam nie zwracać na nią uwagi. Czuć się tak jakby wcale jej tam nie było.

Kajner

Zaśmiała się szatańsko.
Boisz się mnie kochana-spytała z ironią.

Alex

Alex znów się zmieniła na czarną klacz z ognistą grzywą i ogonem, kiedy tylko usłyszała Kajner. Zaczęła nie lubić, a wręcz nienawidzić koni z stada potępienia.

Kajner

Popatrzyła na Alex ze zdziwieniem.
Czy ja się z wami kłócę-powiedziała dziwnie.
Co to stado z którym nie można pożartować-krzyknęła ze złością.
Mmm do Alex nic nie mam ni do ciebie-powiedziała patrząc na Nisztę. Na prawdę stado bez poczucia humoru czy co?!-pomyślała i zleciała na ziemię.

Niszta

-Ja ciebie? Bez przesady.-Powiedziałam i kątem oka zerknęłam na nią, lecz próbowałam zachować spokój.

Alex

Alex nie znała się na żartach... Nie lubiła żartować z siebie i innych...

Furia

Przewróciła jedynie oczyma, głośno parskając.
- Niszta, słonko, wskaż mi jednego aniołka w mym jakże skromnym stadzie, to może ten jeden raz przyznam Ci rację. Wybacz, kochana, ja nie przyjmuję byle kogo. - spojrzała nań krzywo, po czym wzniosła się do góry. Rzuciła jedynie do Alex:
- Marnujesz się dziecko. Jeszcze kiedyś wspomnisz moje słowa. - po czym zniknęła między chmurami. Lata gdzieś nad łąką jednak, zatem z tematu nie wyleciałam, by nie było niejasności.

Alex

" Ta jasne, marnuję się." Pomyślała. Nie wierzyła Furii. Cały czas była w swojej przemianie.