Zielona łąka

Kajner

No no no może jeszcze się ciebie podszkoli to będziesz kontrolowała złość-powiedziała z szatańskim uśmieszkiem.

Furia

Zaśmiała się cicho. Wstała, podeszła do źrebaka.
- No, no, kto by przypuszczał. Może gdybym lubiła dzieciaki, bym Cię zaadoptowała. - zaśmiała się psychopatycznie, unosząc łeb ku niebu.

Alex

A ona uśmiechnęła się złośliwie. - Jeszcze tylko skrzydła mi są potrzebne do szczęścia. - Powiedziała i zaśmiała się złośliwie.

Furia

- Może kiedyś i skrzydłami los Cię obdarzy. - rzuciła obojętnie, obchodząc źrebaka dookoła.
- A co na to nasza szanowna Niszta, której to niedawno tak dzielnie broniłaś? - słowa przepełnione ironią, z nutką kpiny.

Alex

- Nie wiem, ale dalej ją lubię. Nie jestem jeszcze całkiem zła. - Powiedziała. Może kiedyś Alex całkiem się zmieni? Może zostanie całkiem zła.

Furia

- Więc zamierzasz służyć dobru i spokojowi? Marnujesz się, dziecko. - nie wiadomo dlaczego Furia poczuła chęć posiadania źrebaka w swoim tabunie, choć za dziećmi nie przepadała.

Alex

- Ale chcę się nauczyć walczyć. - Powiedziała. Tego bardzo chciała. Pokonywać innych.

Furia

Zarżała głośno, donośnie.
- Nprawdę liczyć, że nauczysz się walczyć w stadzie, które stara się załatwiać wszystko pokojowo? - spiorunowała źrebaka ciepłem płoąncych oczu.

Alex

- Nie wiem. - Powiedziała i pokręciła głową. - Chyba nie.... - Dodała.

Furia

Uśmichnęła się niewinnie.
- sama widzisz, Stado Potępienia ma tą wyższość. Nie jesteśmy tak potworni, jak niektórym się wydaje, ale fakt, czynienie zła naszym chlebem powszednim. Jednak dzięki temu kształtuje się nasza osobowość, a wraz z nią zdolności łowieckie czy także zdolność poprowadzenia w najbardziej korzystny sposób walk. A Stado Wody... nauczy Cię jedynie bycia dla wszystkim miłą.

Alex

Westchnęła. Nie wiedziała co dalej powiedzieć. Z tego miłego źrebaka stała się bardziej mocna i chciała umieć walczyć. Może to z tego, że jej matka nie chciała się nią opiekować? Teraz chciała zła.

Kajner

Popatrzyła na Alex z uśmieszkiem.
Podeszła do Furii i zaczęła szeptać jej coś do ucha.
Może można by ją przyjąć do naszego stada-spytała z dziwną nutą w głosie.

Alex

A Alex tylko stała i nie słyszała co szepcze Kaj. Nie wiedziała co robić. Nagle Alex się przypomniało co to znaczy być dobrym. Wróciła do swojej normalnej postaci. - Do widzenia. - Powiedziała i poszła.

zt.

Kajner

Kaj zarżała ze złością.
Wzbiła się w powietrze i zaczęła zataczać kółka coraz to większe i większe. Nagle przyszła straszna burza. Wleciała w chmury i zniknęła.
Zt

Niszta

Słyszałam całą tą rozmowę. Wstałam i otrzepałam się z piachu. Spojrzałam w stronę Furi, złośliwym spojrzeniem.-Myślisz, że nasze stado to aniołki? To nie prawda nie jesteśmy dobrzy do szpiku kości. Potrafimy walczyć i są przypadki, że w naszym stadzie są prawdziwe diabełki. I dobrze. Nie załatwiamy każdej sprawy pokojowo, wręcz przeciwnie, szukamy punktu do zaatakowania. Wy też nie jesteście diabełkami do szpiku kości w twoim stadzie są także aniołki.-Powiedziałam i nadal patrzyłam takim samym wzrokiem. Po chwili tupnęłam mocno jednym kopytem i uniosłam łeb.