Zielona łąka

Niszta

Na tej łące jest wiele przeróżny zielonych roślin. W większości jest to koniczyna. Często można spotkać tu zające, ponieważ one się nią żywią. Jest tu cicho i spokojnie. Od czasu do czasu zdarzy się popadać.

Alex

Przyszła radośnie podskakując. Zarżała cicho i zaczęła skubać zieloną i soczystą koniczynę.

Furia

Przyszła tu powoli, majestatycznie, a jej płonąc GRZYWA oraz ogon falowały delikatnie na wietrze. Uśmiechnęła się sama do siebie, dostzregając źrebaka. Podeszła doń.
- Proszę, proszę, co my tu mamy? - zapytała, obchodząc Alex i wlepiając w nią badawcze spojrzenie.
- Nie boisz się tu przebywać... zupełnie sama? - zadrżała cicho, choć nieco.. demonicznie.

Kajner

Przybiegła szybko. Zobaczyła zająca i pobiegła za nim. Uderzyła go kopytem a ten padł. Zaczęła go gryźć.

Alex

- Nie boję. Nazywam się Alex. - Powiedziała i spojrzała na Furie.

Furia

Zaśmiała się głośno, szyderczo.
- Całkiem niezły kąsek. Do tego taki... OOoodwaaaażnyyy . - słowo ` odważny` nie dość, że przeciągnęła, to dodatkowo powiedziała je z niezykle łato wyczuwalną ironią. Przystanęła przed łbem źrebaka, uśmiechając się szyderczo.

Alex

Trochę się wystraszyła i przygotowała się na wszelki wypadek do ucieczki, jakby klacz chciała ją nagle zaatakować.

Furia

Pokręciła łbem, odchodząc kawałek od źrebaka. NIe odwracając łba, rzuciła krótko:
- Masz szczęście, że nie tykam nieletnich.

Alex

Odetchnęła z ulgą i znów wróciła do skubania koniczyny. Bardzo ją lubiła.

Furia

WznziosłA się gwałtownie w niebo, niemalże pionowo, po to, by zwisnąć w powietrzu, zaśmiać się demonicznie, odlecieć kawałek i zrobić kilka zręcznych beczek. Kochała latać, o tak!

Alex

Przyglądała się wyczynom klaczy marzycielsko.... "Fajnie by było latać..." Pomyślała i kłusem pobiegła gdzieś indziej.

Furia

Spojrzała za odbiegającym źrebakiem z chytrym i nieco złośliwym uśmiechem na ustach. Podfrunęła jeszcze wyżej i zniknęła międzu chmurami.

zt.

Kajner

Kaj w końcu zjadła zająca.
Krew mmm i to jeszcze ciepła-powiedziała po czym oblizała się.
Po chwili pognała gdzieś.

Niszta

//Jeśli się wychodzi z miejsca trzeba pisać zt. Tylko informuję.//

Powolnym krokiem przyszłam w to miejsce. Rozejrzałam się dookoła i przyglądałam się każdemu ze zgromadzonych. Dostrzegłam znajomą klacz, lecz nie zamierzałam do niej podchodzić. Nachyliłam łeb i zaczęłam rzuć soczystą zieloną trawę. Uszy postawiłam na sztorc a ogonem od czasu do czasu machałam na boki.

Kajner

Niedługo wróciła.
Przyszła spokojnie i legła na łące.
Zjadła trochę trawy i zarżała.